Strona:PL JI Kraszewski Przygody Stacha.djvu/77

niu, kochałeś się w niéj — no, i była chwila, gdy się nam nawet wszystkim zdawało, że ona... też nie jest obojętną... Tymczasem...
 — Przepraszam, — przerwał Stanisław — nigdy ani na chwilę nie przypuszczałem, aby panna Marcelina mogła więcéj coś mieć dla mnie, nad trochę życzliwości... Myślą nie sięgałem nigdy tak wysoko...
 — A wieczory u Wawrowskiéj?
 — Wiedziałem, że to jest wprost rozrywka znudzonéj... nic więcéj, — odparł Korczak. — Były mi one bardzo miłe.. przewidywałem z góry, że nie potrwają i do niczego nie doprowadzą...
 Zostało mi po nich miłe wspomnienie...
 Garbus głową potrząsał.
 — Myśmy inaczéj sądzili, — rzekł, — nawet Wawrowska mówiła, że raz pierwszy w życiu widziała swą Marcelinę tak zaanimowaną i zajętą. Bah!...
 Salezy chciał coś mówić więcéj i niedokończył.
 — Kiedyż wesele? — zapytał Korczak, udając obojętność.
 — Odłożone pono za pół roku, bo — wyprawa nie gotowa, — rzekł Salezy. — Jest to małżeństwo dziwne, ani jedno ani drugie z nich nie udaje nawet miłości, — panna nieustannie gderze na narzeczonego, i nielitościwie nim miota... a on tak jest posłuszny niewolniczo jakby mówił:
 — Czekaj — odpłacisz mi za to.
 Szczęśliwym z tego jest pono tylko jeden hr. Saturnin, który sobie wyrobił teoryą, że w ten sposób przygotowujące się śluby — cartes sur table, muszą być najszczęśliwsze... Z góry wszystko przewidziane, umówione, ułożone — żadnych niespodzianek...
 Ale — los czasem niespodzianki gotuje właśnie tam, gdzie one najmniéj są oczekiwane.
 Na tém skończyła się rozmowa z Salezym, a Korczak przez dni kilka chodził milczący i smutny.
 Nie miał on żadnéj nadziei, a jednak, gdy mu wydarto — ostatniéj cień — bolał... Śmiał się sam z siebie.
 Hrabia Saturnin, który od bardzo dawna nie zapraszał Korczaka i czuł, że mu chybił, natychmiast po zaręczynach, nie widząc już w tém najmniejszego niebezpieczeństwa, nie mówiąc o tém nic córce, uznał przyzwoitém zaprosić go na obiad... Stanisław się trochę zawahał z przyjęciem — ale zdawało mu się, że odmówić nie mógł.
 Na obiedzie oprócz dwu przyjaciół domu, Drohostaja i Salezego nikogo nie było, bo hrabia na dni parę pojechał do majątku, gdzie pałac opuszczony nieco odświeżać musiał.
 Z kobiet, panna Marcelina i Wawrowska.
 Wielkie było zdziwienie hrabianki, gdy wchodząc do salonu zastała w nim p. Sanisława, który, nie zbliżając się zbytnio, milcząco ją pozdrowił i na bok się usunął.
 Miała trochę za złe ojcu, iż jéj nie uprzedził o zaproszeniu