Strona:PL JI Kraszewski Nera 3.djvu/108

 Książę rękę mu podał i, ukłoniwszy się, wyszedł.
 Starego wygi zwieść nie było łatwo.
 Od wczoraj patrzał na córkę i czytał na jej twarzy jakby nadchodzącą jakąś katastrofę. Postępowanie Lesława potwierdzało dyagnozę.
 Wrócił na śniadanie do córki.
 Nera wyszła do niego z chmurą na czole.
 — Mów otwarcie, — odezwał się, siadając stary — musieliście się wczoraj wieczorem z Lesławem powaśnić? Co to jest?
 — Nie widziałam go wcale wczoraj wieczorem, — odparła Nera. — Jeździliśmy na spacer z Andreą.
 Książę popatrzył na podłogę.
 — Nic się nie domyślasz? — spytał córki.
 Ruszyła ramionami.
 — Lesław ma chorobliwe fantazye, — rzekła powoli. — Wiem, że zazdrosny jest o Andreę.
 — Ma może słuszność. Ja się do waszych stosunków i historyi sercowych nie mieszam. Interwencya w takich sprawach więcej szkodzi, niż pomaga, — ale, kochana moja, twoja miłość dla Lesława, lękam się bardzo — ostyga.
 Nera zrobiła minkę jakąś dwuznaczną.
 — Nie, — rzekła po długim przestanku, — ale nie chcę, aby mnie ona czyniła niewolnicą. Jest smutną, ja potrzebuję swobody, a czasem uśmiechu i wesela.
 To mówiąc, usiadła.
 — Nie znoszę zazdrosnych, — dokończyła.