Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/650

90

 — No! tak! jednakże... mówią, że niesłychanie bogaty, i ma jakiś tam kupny tytuł... który za granicą tak dobry jest jak najstarszy.
 — Ale moja mamo!
 — Jużciż ja wiem, że z Manią się nie ożeni, choć go podbałamuciła, ale z inną mógłby się może...
 — On mi się nie podoba! taki stary!
 — Tak bardzo stary nie jest znowu!
 — Siwieje!
 — Ale siwieją i w dwudziestym roku!
 — Ja wolę mojego! cicho szepnęła córka.
 — Cóż kiedy go niema! westchnęła matka.
 — Poczekam! odpowiedziała Elwira.
 Na tém skończyła się rozmowa, ale wkrótce podano do stołu i nieszczęśliwy Narębski przyszedł pewien, że go tym razem śledztwo o Jenerałowę nie minie. Ale że świadków nie było, postanowił kłamać śmiało i raz na zawsze skończyć tę sprawę, odstręczając żonę od nowéj a wcale niepotrzebnéj znajomości.