Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1350

136

po nim było, że wcale go tłumaczenie nie uspokoiło.
 — Jeszcze jedno, — rzekł, — kapitan Pluta.... męczy mnie....
 — A! znowu ten nieznośny awanturnik, — zawołała pani Palmer, — prawda! przypominam sobie, pisał do mnie, nie odpowiedziałam mu nic, sama nie wiem co z nim począć — nadużywa mojéj cierpliwości.
 — Trzebaby go zagodzić, dać mu co odczepnego, — odparł Pobracki, — wszak ma wyjechać.
 — A potém? — spytała jenerałowa trochę szydersko.
 — Da się mu pieniędzy na drogę i pojedzie sobie, — odpowiedział w tenże sposób Pobracki.
 — Gdyby kiedykolwiek dotrzymał słowa i zrobił co obiecuje!
 — Więc lepiéj dopuścić zemstę i skandal?
 — Ale nie. — zawołała niecierpliwiąc się kobieta i pocierając czoło jak gdyby ją głowa boléć zaczęła, — sama prawdziwie nie wiem