Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/137

 — A pan ztąd do domu? — spytał Sobocki Pawła.
 — Ja, nie wiem, może jeszcze zajrzę do siostry.
 — A! do Rohoży.
 — Tak jest.
 — Proszę się Tekli kłaniać odemnie — dodała szybko Antosia, zapobiegając żeby się mąż więcej nie wygadywał.
 Sobocki ukłonił się poważnie, wszyscy wyszli.
 Za bramą dopiero, dobrze podszedłszy ulicą, pan Antoni odwróciwszy się i nikogo nie widząc za sobą, odezwał się:
 — O! cóż to za los tej biednej Antosi! i co to za człowiek!
 Nikt nie odpowiedział. — Módlmy się za nią — dodał starzec — oni źle skończą! ten człowiek mnie przeraża....
 Pani Antoniowa choć rada się była z mężem posprzeczać, nie miała się o co zaczepić; nikt też przeczyć nie mógł, zamyśleni poszli powolnie przez puste uliczki do domu.
 Po za niemi u Sobockich, głuchy hałas słychać było.

KONIEC TOMU PIERWSZEGO.