Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/98

z panien wychowanek gospodyni, i teraz plątała siatkę panna Justyna, która na widok hrabiego, wstała i raka upiekła.
 — Justysiu kochana! odezwała się kasztelanicowa wchodząc — biegnij do Krysińskiéj, niech daje jak najsutsze śniadanie, jak dla króla — bo to mój król!
 Pocałowała w głowę Lamberta.
 — Siadaj, mów...
 Hrabia milczał.
 — Ale to do powiedzenia prędkiego dosyć trudne — odparł po chwili; — wygadam się powoli. Potrzebowałem trochę uciec z Warszawy, atmosfera była dla mnie niebezpieczna.
 Kasztelanicowa się namarszczyła.
 — Nie rozumiem — rzekła — każesz mi hamować ciekawość, zgoda — będę czekała — lecz wiedz, że jest niezmiernie podrażniona, a to coś powiedział, jeszcze ją silniéj zaniepokoiło.
 Śmiał się hr. Lambert.
 — Rzecz jest małéj lub żadnéj wagi, a ja może śmieszny, żem z niéj uczynił ważną sprawę. Lecz, ciociu kochana — chcę być ostróżny...
 Popatrzała mu w oczy stara.
 — No, co? obawiałeś się zakochać? mów?
 — Zgoda ciociu — rozśmiał się Lambert z odcieniem smutku.
 — Ale to znaczy, jeśli się ja nie mylę, dodała, że gdyś się zląkł, toś się już zakochał.