Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/470

która tam wszystko, co chce, projektuje i odprojektowywa, jutro go jeszcze zmieni.
 — Wątpię — szepnął siadając Lambert.
 Pani Zdzisławowa była w usposobieniu nielitościwie złośliwém i spytała:
 — Był kto u księztwa? pewnie nikogo?
 — Owszem, kilkanaście osób, śpiew i muzyka.
 — Pożegnanie poetyczne pięknéj Florencyi? szepnęła młoda pani, kręcąc ustami...
 Musiało coś zajść nadzwyczajnego.... dodała.
 Lambert chciał milczeniem umorzyć rozmowę niemiłą.
 Pani Aniela przeciwnie zdawała się chcieć ją koniecznie przeciągnąć.
 — O téj porze opuszczać Florencyę, gdy wiosna nadchodzi... odezwała się.
 — Słyszałem, że ona nie zawsze tu bywa piękną — rzekł hrabia.
 — Do Warszawy trafią na zimę — uśmiechając się kończyła Aniela.... to bardzo przyjemnie!
 — Wątpię, byś hrabina chciała ich tu zatrzymać? przebąknął Lambert.
 — Dla czego? i owszem! Zupełnie mi są obojętni! Niech siedzą lub jadą — nie uczuję na tém wcale.
 Hrabina Laura z przymuszonym uśmiechem dodała tłómacząc swą faworytę, że szczególniéj apatyczny książę łaski u niéj nie ma....
 — Oboje! zakończyła zwijając robotę Aniela.
 Lambert dał — „Dobranoc.“

---