Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/430

 — Ale ja z niczego w świecie nigdy żadnych sekretów nie robię, odparł Zdzisław. Najprzód to się na nic nie zdało, ludzie się zawsze dowiedzą wszystkiego; powtóre cela m’embête.
 — Wróciliście państwo oboje? spytał pułkownik.
 Zdziś się rozśmiał i popatrzał mu w oczy.
 — Ależ to się nie mówi! zawołał z miną dziwną.
 — Jak to? z żoną?
 Zdzisław ruszył ramionami.
 — A z żoną! rzekł — nie — żona, czy też.... nie wiem jak ją nazywać mam, jedzie — przyjedzie zapewne....
 Pułkownik się dopiero domyślił.
 — Czy hrabina Julia wróciła także?
 Zdzisław spojrzał w drugą stronę.
 — Nie wiem, odparł z przyciskiem.
 Szli daléj.
 — A pani Zdzisławowa? począł pytać ciekawy.
 — Jest to historya, któréj opowiadanie mnie nudzi, ale rad nie rad, rzekł Zdziś, muszę ją dla pułkownika przedsięwziąć, abyś wiedział co mówić drugim. Zrobiłem głupstwo żeniąc się. Tak jest — mówił młodzieniec — fantazya była ryzykowna.... Nie znałem téj kobiety, wydała mi się taką czułą dla mnie, a to jest najzimniejsza istota w świecie. Bardzo mnie to cie-