Strona:PL JI Kraszewski Ciche wody.djvu/429

 Jeadnego ranku pięknego i dosyć ciepłego jeszcze, z szyją obwiązaną szalem, wyszedł na przechadzkę, bo wierzył w moc świeżego powietrza; szedł zadumany, oczyma rzucając na wszystkie strony, a nie widząc nic, gdy nagle stanął jakby go coś nadzwyczajnego do ziemi przykuło.
 Rękę przyłożył do czoła, i przypatrywał się, oczom nie wierząc.
 — Co to jest? hrabia Zdzisław? To być nie może! mówił sam do siebie....
 W téj saméj chwili usłyszał głośne pozdrowienie.
 — Pułkowniku! servitore!
 — Na Boga! Cóż tu hrabia robisz? Niedawno miałem przyjemność spotkać się z hr. Stanisławem, nic mi nie mówił o powrocie.
 — Stało się to niespodzianie, odparł trochę zakłopotany Zdziś.
 Pułkownik przypatrywał mu się. Miał minę znudzoną, był opalony mocno, czoło mu się fałdowało, trudno w nim się było domyślić młodego szczęśliwego małżonka.
 — Ja cię, kochany hrabio nie puszczę — odezwał się spragniony wiadomości Leliwa, chwytając go pod rękę. Mam to szczęście być starym przyjacielem waszego domu: spodziewam się, że mi wytłómaczysz.