Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/068

 — Jeżeli tak, rzekł spokojnie Parciński, to co innego, macie jak mówicie jakieś prawa...
 — A mamy prawa.
 — No, to zjedzie sąd, zobaczy i osądzi. To tylko sobie pamiętajcie, że jeżeli się okaże bałamuctwo, może być źle...
 — Gorzej nie będzie! mruknął jeden.
 — Może być i gorzej, odezwał się śmiejąc nieco Parciński.
 Chłopi spojrzeli po sobie onieśmieleni.
 — No! cóż myślicie?
 Odpowiedzi nie było.
 — Macie wóz i przewóz, odezwał się plenipotent, albo słuchać i mieć opiekę nad sobą, bo to nikt was teraz nie skrzywdzi pod takim jak wasz panem, albo idźcie do sądu, a wówczas zobaczymy. Z sądem żartować nie można; — nieposłuszeństwo nie pójdzie lekko!
 Pan Bal uczuł potrzebę dodać:
 — Za to wam mogę ręczyć, że krzywdy zrobić nie dam nikomu.
 — Ale i sobie także! spiesznie dorzucił Parciński, chwycił za rękę pana Bala i chciał odejść.
 — A cóż będzie z tym...? spytali chłopi, my jego karać nie damy!!
 — Złe słowo! zakrzyczał znowu podnosząc głos plenipotent! złe słowo! pamiętajcie żeście to powiedzieli! Byłby pan może ten raz darował, a tak...
 Spojrzeli po sobie wszyscy.
 — Odeślemy go do sądu.
 — Puszczam go ten raz, żywo począł pan Bal, wiele rachując na swoję łagodność, ale niech mi więcej tego nie będzie, bardzo proszę!