Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 03.djvu/031

 — I nie raczyłeś hrabio wstąpić do mnie?
 — Jakże chcesz? z przeciwnej strony jadąc?
 — Więc wstąpisz?
 — Zobaczymy, chciałbym szczerze.
 — Między nami mówiąc, podchwycił pan Teofil, mógłbyś mi zrobić wielką przysługę.
 — No! cóż takiego? byle nie pieniądze.
 — Czyżbym o nie hrabiego prosił?
 Hrabia się rozśmiał szerokie usta stulając po swojemu. — No! cóż?
 — Nie wiem czy mi się na co przyda, ale cóż to szkodzi? Chciałbym z nowemi panami Zakala zrobić znajomość; wolałbym żebyś ty mnie hrabio zaprezentował niż kto inny i jako kuzyna.
 Hrabia mrugnął jednem okiem.
 — Ha! już masz projekcik?
 — A ba! nie taję się z tem, przyszło mi to na myśl, gdym dziś zobaczył panienkę. Czas przecie skończyć!... Sądzę że ci państwo, gdyby im się piękne połączenie trafiło, daliby dobry posag, panna wcale ładna, ludzie przyzwoici.
 — Żebyś wiedział co u nich za przepych! dodał Sulimowski kręcąc głową.
 — Nie stałoby go wkrótce, jakby zaczęli Zakala kupować.
 Hrabia się zmarszczył.
 — Na honor nie rozumiem co wy sobie myślicie, to majątek za psie pieniądze sprzedany!
 — No, no, dajmy temu pokój. Ale mnie hrabia zaprezentujesz?
 — O i owszem, jeżeli nam z kościoła nie uciekną. Wszak jest i syn? spytał cicho.