Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Złote jabłko 02.djvu/054

 — Ale jaż ci w inwentarzu pokażę, że tak mi ją podano.
 Supełek stanął w zamyśleniu osobliwszem, nie mógł pojąć, jak śmiano tak już niegodziwie kłamać. A! rzekł w sobie, kiedy hrabia tak mu podawał, znać że można z nim zrobić co chcąc.
 — A ileż robi aręda...
 — Aręda z wielką biedą i z jednym młynem robi dwa tysiące.
 — Dwa! ależ szła siedem!
 — A! prawda! rzekł Supełek, było to jednego roku, kiedy jeszcze szły wszystkie młyny, i arędarzowi dodano ludzi do wyrobienia sta beczek smoły; płacił wówczas siedem tysięcy...
 — A widzisz Waćpan! rzekł poważnie Bal, więc może iść i teraz siedem... i więcej.
 — Ale już smoły nie można pędzić!
 — Dla czego?
 — Pni brakuje.
 — Erazm zupełnie nie zrozumiał znaczenia, ale nie chcąc się kompromitować, dodał z cicha: Na to się poradzi! Jakaż, spytał, bywała intrata z majątku w lepszych latach?
 — Przez tych lat dwanaście, co ja tu jestem Jaśnie panie, choć Bóg widzi że charuję i pracuję jak wół w pługu a ludzi nie żałuję... z flisami, ze wszystkiem jak będzie osiemnaście tysięcy, to już bardzo dobrze...
 Pan Bal za głowę się pochwycił.
 — Co mi Waćpan prawisz! brutto?
 — Niech Jaśnie pan mnie nie łaje, bo cóż ja temu winien.
 — Pytam czy brutto, czy netto?