Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Starosta Warszawski.djvu/300

oczy, nadawała charakter groźny... coś wieszczego i już nieziemskiego...
 Ujrzawszy syna, wyciągnęła ręce...
 — Przecież! przychodzisz... mój drogi! jakem czekała na ciebie... bałam się umrzeć — choć — czas! a! czas... alem chciała pożegnać — uścisnąć! zobaczyć twarz twoją — biedne ty dziecko moje, aby jéj obraz zanieść z sobą...
 Brühl całował jéj ręce.
 — Przecież nie gorzéj jest dzisiaj? — zapytał.
 — A! lepiéj, lepiéj! bo się przybliża godzina wyswobodzenia... czuję jak życie uchodzi.
 Spojrzała na syna i drżącą dłonią powiodła po jego twarzy zamyślona.
 — Cóż ty? — mów.
 Cześnik się uśmiechnął, o sobie nic powiedzieć nie umiał.
 — Ofiary! ciągnęła jakby sama do siebie — mówiąc chora — wszystko ofiary... ja, wy... tak! Nie mogło być inaczéj. Narzędzia i ofiary — wielkość opłaca się drogo... Smokowi temu rzucają na pastwę dziewice, dzieci, krwawe serca, aby mu jedną paszczą więcéj urosło...
 Rozśmiała się smutnie.
 — W końcu gdy życie dogasa, jak się to wydaje okrutném! ale są przeznaczenia.
 Zwróciła twarz.
 — Mniszchowa — rzekła cicho — ty, ja... jak mi cię żal, dziecko moje... Pocałowała go w głowę.