Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Jaszka Orfanem zwanego żywota i spraw pamiętnik 03.djvu/075

 — Kiedyż mi miłość wasza zapowiedziała, że przystępu do domu jej mieć nie będę.
 Pokręciła głową.
 — Możebym się była zlitowała — rzekła. — Lecz cóż to za podróż! czy królewicze uciekają gdzie na zamek jaki!
 — Ja sam jadę!
 — A poczet ten? — spytała wskazując przez okno w ulicy.
 — Dodany mi przez Nawojowę, bo ona mnie ztąd wysyła.
 Świętochna posłyszawszy imię matki mojej, zerwała się gniewna.
 — Ha! ha! — zakrzyknęła. — Pokutnica, która uczty dla Włochów wydaje! Kallimacha, słyszę, czaszą i misą obdarzyła! Jam mu też niegdyś więcej, bo koszulę dała, gdy jej na grzbiecie nie miał. Brać on umie, ale na tem koniec.
 Wtem podumawszy trochę, dodała:
 — Z Nawojową sprawa inna! dłużej może ją obdzierać i nie tak prędko porzuci. Ciebie wyprawują precz, aby im samym swobodniej było.
 Oburzyłem się niezmiernie i krew mi do głowy nabiegła, tak, że z gniewem odpowiedziałem, ażeby matki mej do niego nie przyrównywała... dodając, że to co uczyniła dla Kallimacha, nie w innej myśli było, tylko aby mi go pozyskać.
 Świętochna się rozśmiała, a widząc mnie tak zburzonym, aby ułagodzić zawołała na Luchnę.
 Wiedziała że tem mnie uspokoi.
 Wyszło całe zarumienione dziewczę, które pozdrowiłem nie zważając na przytomność gospodyni, a razem uwiadomiłem, że zmuszony jestem na dłuższy czas Kraków opuścić.
 W kilku słowach wytłumaczyłem, iż to nie z własnej woli czynię, ale rozkaz opiekunki mej spełniam.
 Świętochna cała w myślach jakichś, niewiele na