Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/156

 — Guwernerem u Du Royerów!
 Panna Drobisz uderzyła w grube ręce.
 — A toż co? czyż może być!
 — Dopiero dziś dowiedzieliśmy się o tem! Gdyśmy po raz pierwszy tam byli, o Bożym świecie nie wiedząc, mówiliśmy z nim... Nadzwyczaj, niesłychanie przyzwoicie wygląda — powiadam ci! wzięliśmy go za kogoś z naszego towarzystwa.
 Panna Drobisz nietylko gniew pani podzielała, ale nieskończenie więcej była oburzoną na tego — hołotę, który śmiał zbliżyć się do anielskiej paniusi — i podnieść oczy na nią.
 Nie wiedziała o niczem!
 Uderzyło ją niesłychane zmięszanie Idalii i wrażenie jakiego doznała.
 — A! proszę paniusi! — odezwała się. — Ja przysięgam że to jest podła szykana tych niegodziwych Du Royerów. To było napięte, obrachowane! To jest nikczemność. Jabym z niemi zerwała raz na zawsze!
 Żeby śmieli przeciwko państwu protegować tych nikczemnych ludzi. Cóż pan na to?
 — Oboje zostaliśmy oburzeni tą omyłką, — odezwała się Idalia znacznie mniej okazując gniewu niż sługa się spodziewała. Jednak ja Du Royerów nie obwiniam. Sama mi mówiła, że z jej synem razem nauki kończył i że on go do ich domu wprowadził.
 — I jakże ten przybłęda wygląda? — spytała Basia.
 — Mówiłambo ci już, — kwaśno odparła pani, wszyscyśmy się oszukali, tak ma przyzwoitą minę.
 Powiadam ci, ja go sama wzięłam z początku za jakiegoś kuzyna domu.