Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/103

 Onufry spuścił oczy!
 — Są pewne położenia na świecie, — dodał, które wkładają obowiązki, niepodobna się wyłamać.
 Umilkli. Bendrzyński wypił dla rozmaitości zdrowie dostojnego sąsiada swego, ten dziękował.
 Po małej pauzie nie było już ani co mówić, ani co robić, gdy otwarcie oświadczył stary że goły był jak święty, turecki; p. Onufry miał się więc do wyjazdu, rad niezmiernie że się wydobędzie z brudnej dziury, która w nim niewypowiedziany wstręt obudzała. Z uniżonością niezmierną począł go wyprowadzać gospodarz, dziękując za zaszczyt, nie żałując słów wymówionych na odmalowanie szczęścia tego i honoru jaki go spotkał. Jednakże między przyjęciem a pożegnaniem był lekki odcień i różnica. Bendrzyński czuł że o pieniądze chodziło; widział się potrzebnym i zapewne rozmyślał jak ma z tego skorzystać. Już byli na progu gdy stanął i rozprostował się.
 — Coś szanowny sąsiad dobrodziej, napomknął o pieniądzach — rzekł, ja sam, rzeczywiście, tak mi Boże dopomóż, nie jestem przy nich. Dzieci mnie niewdzięczne wysysają, ale możebym mógł pożyczkę ułatwić?
 Pan Onufry na samo wspomnienie rozpromieniony już był.
 — Nieskończoną miałbym wdzięczność! — zawołał.
 — Wiele potrzeba?
 — Dwa, półtora tysiąca rubli, — rzekł przybyły, który próbował czy mu się coś dla siebie przy tej zręczności nie da zyskać.
 Zadumał się Bendrzyński.
 — Tylko że to z tymi lichwiarzami do czynienia mieć! — szepnął.
 — Na krótki czas!