Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski - Hołota 01.pdf/089

 Pisarz głową poruszył.
 — Nie moja to rzecz, — odezwał się — targować — ale niech pan sam zważa. To jest dożywocie. Daj Boże panu jak najdłuższe życie, wszelako średnio trzeba rachować, pan już pewnie pod sześćdziesiąt?..
 Stary pokiwał głową.
 — Oni pewno nad lat dziesięć nie będą liczyli, — rzekł pisarz — a rocznie co to warto? Może trzydzieści rubli! pewno nie więcej! Jeżeli trzysta rubli zaofiarują to dobrze...
 Zarzecki słuchał jakby nie rozumiał, znać było że cały ten targ, sprawa i ustąpienie z dworku były mu nad wyraz przykre. Nie miał siły sprzeczać się z Więckowskim.
 — Ja państwu jak najlepiej życzę, — kończył pisarz — ale ja w tem nic nie stanowię.
 Można było posądzić starego że tylko z musu w targ wchodził i chciał więcej uspokoić sumienie, niż dobić go, poruszył ramionami, jakby mu to było obojętnem...
 — Nie, nie, — rzekł — od tysiąca i to gotówką nie odstąpię.
 Więckowski się obejrzał ostróżnie czy kto nie słucha.
 — A i to pewno, proszę pana, — szepnął, — że — tysiąc rubli w kasie u nas nie ma i nieprędko będzie.
 — Cóż mnie do tego! — mruknął Zarzecki.
 — U nas pieniądze jak się tylko okażą, pani sobie, pan sobie, a rządca sobie, rozrywają na wszystkie strony! Tysiąc rubli to okrągła sumka.
 Nie poruszyło to starego, który się zdawał myśleć o czem innem.
 — Pan od tego nie spuści? — zapytał pisarz?