Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/109

 Drżący palec biskupa ciągle ku mieczowi był skierowany.
 — Mszczuju! to krew!
 Stary spojrzał na swój miecz obojętnie.
 — Krew — powtórzył zimno — niemiecka.
 Iwo nie mógł słowa przemówić długo.
 — Zabiłeś go! — wyjęknął drżący.
 Za całą odpowiedź Waligóra ręką w stronę ku wałom zamachnął.
 — Precz wyrzuciłem to ścierwo, aby pańskiego domu nie kalało... Ten był od którego rany bliznę noszę.
 I pokazał obnażając pierś pręgę na niej czerwoną.
 Trwoga i politowanie malowały się na pogodnem zawsze obliczu Biskupa...
 — Mszczuju — zawołał, — grzeszniku niepoprawiony, zakamieniały. Potrzeba ci było gościa pana twojego tknąć, tego który wczoraj u jego stołu chleb z nim łamał...
 Waligóra nie odpowiadał, głowę trzymając spuszczoną jak winowajca który na wszelką karę jest gotowy, przewidział ją i przyjmuje.
 Biskup jęczał przejęty.
 — Cóż się z nim stało? ranny? zabity? gdzie?
 — Nie wiem — rzekł Waligóra, — rzuciłem go won za parkany.
 Sęczek który stał z tyłu, począł mruczeć coś, tak że Biskup ku niemu się zwrócił.