Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/105

zowiecki książę, — kiedy zjazd mieć chcecie; bo koło granic czuwać muszę.
 Dopóki lato i żniwa nikomu niedogodnie ciągnąć z domu. Duchowieństwo też dziesięciny musi pobrać wprzódy, a chcecie rycerstwa, ci też doma co czynić mają do jesieni...
 — Więc jesienią, a nie późną, bo leżeć pod namiotami i w szałasach, gdy mrozy ścisną nie wygodnie, — rzekł Leszek... — Choćbyśmy gród znaczny wybrali, nas, duchownych ojców i dworów żaden nie pomieści.
 — Nawykliśmy do namiotów! — rozśmiał się Konrad — ciepło one trzymają, a w nich człowiekowi rycerskiemu raźniej niż w chacie co jak stos suchy od lada iskry płonie.
 — Na święty Marcin poraby była — wniósł Biskup.
 — Zgoda na to — potwierdził Leszek — wielki ten patron, co się płaszczem z ubogim dzielił nauczy nas dla zgody coś poświęcić.
 Konrad miał uśmiech szyderski, który powstrzymał.
 — A miejsce? oznaczyć trzeba je zawczasu, aby się każdy przysposobił.
 — Jak myślicie? — zapytał Leszek Biskupa...
 — W tamtej stronie znajdzie się pewnie jaka wieś klasztorna z kościołem, na której gruntach rozłożyć się będzie łatwo...
 Książę Konrad szukać się zdawał w myśli.