Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Waligóra tom III.djvu/017

ten człek nie mógł związany porwać sznurów, kraty wyłamać i dobyć się z jamy...
 — Szatańska moc! kto go wie jak się to stało — zawołał Nikosz. — Stróże spali u drzwi i niesłyszeli nic. Stary leżał z wieczora jak kłoda. Podsędzia chodził do niego. Żeby ten polakiem był, na Gerwarta by winę złożyli, szczęściem niemiec...
 — Ale ja już tu nie wybędę! — począł Nikosz...
 — A wdowiczka? — mruknął złośliwie Jaksa.
 Stary, baryłowaty sługa książęcy westchnął mocno.
 — Gdyby mnie ona tu nie trzymała, poczciwa, pobożna moja wdowiczka, dawnoby mnie tu nie było — zawołał.
 Milczeli trochę. Nikosz gniewu wysapać nie mógł. Stawał, chodził, pięścią w stół bił, i o gościu zapominał, tak mu niemcy oskarżeniami swemi krew poburzyli.
 Dobyć z niego nic nie było można, oprócz sierdzistych przekleństw.
 Jaszko chciał koniecznie widzieć więzienie, z którego stary się wymknął, lecz skłonić Nikosza do pokazania mu go nie mógł.
 — Wiesz co, na pociechę u Sulenty wyproszę starego miodu dzban — odezwał się Jaksa — tylko mi daj tę jamę zobaczyć...
 Nadzieja miodu, czy też starej przyjaźni wspo-