Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Strzemieńczyk Tom II.djvu/020

 Mistrz z niemi rozprawiać już nie chciał, zwrócił się do Balcerowej i Frączkowej z powagą i nakazującym tonem.
 — Wybierajcie się i idźcie za mną, nie stanie się nic, nie zaszkodzi wam nocleg na zamku, a ja was w tem niebezpieczeństwie zostawić nie chcę.
 Frączkowa, która słuchała i milczała, dopiero się odezwała.
 — Mamyż ojca i męża porzucić?
 — Kiedy oni nie wierzą i iść nie chcą, ja przynajmniej was zabiorę. Proszę więc, za mną w drogę.
 Balcer i Frączek głowami kręcili, Wink milczał... Grzegorz przynaglał.
 Przez długi czasu przestanek panowała niepewność. Balcer i Frączek nie dawali się skłonić do ucieczki, kobiety się wahały, ale mistrz na swem postawił i na pół musem uprowadził na zamek.
 Tu już ochmistrzyni królowej uproszona izbę dla nich trzymała w pogotowiu...
 Grzegorz, oprócz tego zawiadomił biskupa Zbyszka, który niedowierzająco przyjął przestrogę.
 — Należałoby rozruchowi zapobiedz — rzekł.
 — Zdaje się, że już zapóźno — odpowiedział Grzegorz — a tem trudniej sprawę rozsądzić, że Hocz, choć warchoł, ma słuszność.