Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Semko Tom II.djvu/265

który na ten raz bardzo mu się przydał. Pachole było głupawe, ciekawe i gadatliwe.
 — Prowadź mnie do pana swego — rzekł klecha.
 — Nie wiem gdzie go szukać — odparł chłopiec — poszedł do arcybiskupa, do Dominikanów a Bóg wie kiedy wróci.
 — Arcybiskup w klasztorze?
 — A jakże, i nie sam — dodał chłopak. — Przywiózł z sobą dwu jeszcze, bo tu powiadają, trzech ich musi być...
 Uśmiechnęło się pachole.
 — Będziemy mieli koronacyę.
 — A korona? — wtrącił żartobliwie klecha.
 — Żyd ją przywiózł — szepnęło chłopie cicho, palec do ust przykładając. — Żyd złotnik z nią tu siedzi na zamku.
 — Gdzie?
 Chłopak wskazał ręką na mury.
 — Ciekawaby rzecz zobaczyć! — zamruczał Bobrek.
 Na to pacholę głową pokręciło tylko.
 — Dziś jeszcze o tem mówić nie wolno.
 Oczekując na kanclerza, klecha nie miał nic lepszego do robienia, jak sznurkować po kątach. Chłopak mu izbę pokazał, w której żyd z koroną się miał znajdować.
 Śmiało jak gdyby do tego był uprawnionym wtargnął do sklepionej o jednym oknie komory