Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/161

 U furty pilnujący Drzazga kazał mu ją otworzyć.
 Książę sam leżał na dole...
 Od wrót idącego do izby jego zobaczyła Fryda — i już pewną była prawie, że książę znowu knuje coś, myśląc o poddaniu się. Jej krew się na to burzyła.
 — Ni żyć ni umierać nie umie! — powtarzała do siebie, miotając się.
 Na widok Buśka zerwał się Biały, kazał mu przyjść blizko, aby ich nie podsłuchano i uważnie nastawił ucha opowiadającemu.
 Oburzenia nie widać było na jego twarzy — prawie się wypogodziła ona — nie rzekł nic.
 Położył palce na ustach... i wstał aby pójść do Frydy...
 Spodziewała się go może — zastał ją chodzącą niecierpliwie po komorze.
 — Oni nas głodem zamorzą! — odezwał się siadając.
 — Do tego jeszcze daleko — wybuchnęła kobieta — gdy głód przyjdzie — z załogą można wyjść i przebić się...
 Ruszył ramionami książę.
 — W gołem polu nasza garść się im nie ostoi.
 — To wybiją nas i umrzemy rycersko a godnie — zawołała Fryda.
 Biały spuścił głowę.
 — Ale ja mam nadzieję, że mi król Gniewków puści, gdy...