Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom II.djvu/104

szor. — Nie może to być, aby się nie ulękli — tylko czasu nie tracić...
 Biały wahał się jeszcze, lecz Szaszor drżał i kipiał z niecierpliwości.
 — Niechaj wasza miłość nie zwleka... pojutrze będzie zapóźno. Żelazo bić, póki gorące. Szarlej weźmiemy...
 Jeszcze nie mógł słowa stanowczego wyrzec Biały, gdy słuchający rozmowy od progu Lasota, przejęty i zarażony zuchwalstwem Szaszora, krzyknął.
 — A czego czekać? iść!
 I to by może nie przeważyło jeszcze, gdyby w kącie nie postrzegł książę Buśka.
 Ten stał z miną szyderską, jakby mówił oczyma. — Oto go mam, już się zawahał — i stchórzy.
 Wzrok ten ubodł Białego jak wymówka, zawstydził się.
 — Na Szarlej! rób jakeś powiedział — iść...
 Załogi część ze Złotoryi weźmiemy z sobą, a Włocławskich i Gniewkowskich tu zostawić... Ślijże przodem stracha, my za nim...
 Szaszor z radości, że mu się księcia namówić udało, przybiegł go w rękę pocałować, kołpak na głowę włożył i wypadł jak szalony w podwórze.
 Miał tyle jednak pomiarkowania, że nie okrzyknął jeszcze głośno, dokąd i kiedy iść mają, począł tylko załogę rozdzielać, ludzi wybierać, i