Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom I.djvu/125

 Okoń popatrzył nań bacznie, głową potrząsł.
 — Niceście nie wymyślili, a wy jedziecie do Płocka? — mruknął. — Odgadnąć łatwo po co! Chcielibyście może Mazura skosztować, gdy wam Węgier nie smakuje?
 Dersław zmilczał.
 — Ten nie lepszy — ciągnął Okoń. — Baba wam za miękka, a on będzie za twardy... To kat, nie pan...
 Żachnął się na te słowa Dersław.
 — Co prawicie? — zawołał.
 — To, co najlepiej wiem — mruknął Okoń. — Przecież długo panem moim był, a ja u niego cześnikiem... Nie daj Boże w jego ręce się dostać.
 — Mówią, że na starość spowolniał?
 Okoń się rozśmiał.
 — Siły nie ma, to i złość w sobie kryje — rzekł.
 Zmierzchało coraz bardziej i gospodarz poszedł do komina drzazgi zapalić dla oświetlenia ciemnej izby.
 — Ochotę mi odejmujecie jechać do Płocka — rzekł Dersław — lecz on, nie on, dwu synów ma...
 — Byle się w niego nie wdali — syknął Okoń — nie dwu, ale i trzech się znajdzie...
 Dersław siedział trochę zamyślony.