Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Banita Tom III.djvu/205

i wejrzenie miała tak przypominające ojca, że Borowskiemu patrząc powieki nabrzmiały.
 — Borosiu! — zawołała do niego — tyś to biedaku?
 — Jam–ci, paniusiu moja, ale nie Borowski dawny, tylko już ono chłapeć, który z niego pozostał.
 I począł nogami wlokąc iść ku niej.
 Stała i spoglądała na niego zamyślona; była to okruszyna przeszłości, po której ona płakała.
 Przywlókłszy się oparł o słup przy ganku, zdjął czapczynę i patrzał na nią przez łzy jak w tęczę.
 — A! paniusiu, paniusiu! — odezwał się — gdybyście wy wiedzieli, kogom to ja spotkał i mówił z nim?
 Wzrokiem tylko wyzwała go na odpowiedź Anna.
 — Złoczyńcę tego, Wojtaszka! — zawołał Borowski. — Śmiał zdrajca zbliżyć się do mnie! Śmiał mówić...
 Słów mu już nie stało.
 — A! gdybym siłę miał — rzekł Borowski.
 — Jest tu? — złamanym głosem drżącym spytała Anna bledniejąc.
 — U króla, na dworze.
 — Mówili że znikł, że go nigdzie dopytać nie mogli — dodała córka Samuela. — Ty mi dobrą nowinę przynosisz Borosiu. Jest tu?