władz lokalnych. W ciągu jednego roku pojawiło się w pismach trzydzieści artykułów podobnej treści. Cały szereg nauczycielek odebrał sobie życie. „Trzeba z tem skończyć!“ woła „Trud“, i słusznie. Ale zło tkwi głębiej niż się zdawać może: oto pracownica jest bezbronna i bezsilna wobec obrzydliwych lokalnych tyranów, — od których uwolnić ją może jedynie postęp w rozwoju robotniczej demokracji.
Walka z religją i ze sektami nie ustaje. Jak ona jest trudną, o tem można sobie wyrobić pojęcie z poniższych fyfr:
Na Ukrainie wychodzi obecnie jedenaście publikacyj religijnych, podczas gdy w r. 1926 było ich tylko sześć. Ogólny nakład 33 tysiące egzemplarzy, co jest wcale nieźle — mówi „Prawda“ z dnia 10 kwietnia 1928 — skoro się uwzględni, że ukraińskie wydawnictwo „Ateista“ ma nakład zaledwie 6.000 egzemplarzy. Książek do nabożeństwa, kalendarzy, ulotek o treści religijnej drukuje się na Ukrainie 4 miljony egzemplarzy w ciągu roku. Podobne stosunki panują w całej reszcie Rosji. Od sekt rozmaitych roi się poprostu. Pop Czurikow[1] wygłasza swe kazania w okolicy Leningradu, pod portretem Lenina. Sekta jego, niedawno założona, zwalcza pijaństwo i wolną miłość, dzięki czemu robotnicy odnoszą się do niej życzliwie.
Na ogół młodzież nie odnosi się wrogo do kościoła. Odczuwa się wśród niej jakieś prądy mistyczne. Wiara jest jedną z ostatnich legalnych form odporu przeciw idei komunistycznej.
Każde święto kościelne staje się bardziej imponującą i znamienną manifestacją, niż jakakolwiek
- ↑
Iwan Aleksiejewicz Czurikow (1861-1933) – rosyjski duchowny prawosławny, założyciel ruchu religijnego czurikowców.
