poczt i telegrafów w Moskwie, najzupełniej niepotrzebny, a kosztujący bardzo drogo, dobudówki do Banku Państwowego w Moskwie, dwa banki w Iwanowo-Wozneseńsku. Pałac Przemysłu w Charkowie.
Zapewne i te budowle przydadzą się na coś. Ale czy nie ważniejszem było pomyśleć przedewszystkiem o budowaniu mieszkań dla robotników, którzy odczuwają straszliwie srożący się w Z. S. S. R. kryzys mieszkaniowy? Oto w okręgu Donieckim wybudowano dziesięć pałaców przeznaczonych dla kultury robotniczej, kosztem jakich sześciu czy jedenastu miljonów rubli. Dziś gmachy te, źle administrowane, stoją przeważnie pustką, zapomniano bowiem o wytyczeniu potrzebnych dobrych gościńców, należycie wieczorami oświetlanych. Pałac kultury robotniczej w Stalińsku stoi niewykończony; miał kosztować 1½ miljona rubli, a dotąd wydano na jego budowę już 3 miljony. („Prawda“, 9 stycznia 1929).
Podobnych wypadków jest takie mnóstwo, że stają się one raczej regułą, niż wyjątkiem. W ten sposób trwoni się masę pieniędzy, których można było użyć na uprzemysłowienie kraju i poprawę bytu klasy robotniczej, to należy sobie zapamiętać.
A czemu się tak dzieje? Kto temu winien?
Na odbytym w połowie grudnia 1928 kongresie Syndykatów, jeden z przywódców partji komunistycznej, Ordżonikidze[1], mówił temi słowy:
„W biurach naszych mamy trzy kategorje współpracowników: drobny zastęp naszych ukrytych nieprzyjaciół, pracujących jednak sumiennie; funkcjonariuszy, którzy pobierają swe płace i nie inte-
- ↑
Sergo Ordżonikidze (1886-1937) – radziecki polityk gruzińskiego pochodzenia, działacz Partii Komunistycznej ZSRR.
