Strona:PL Horacy - Poezje.djvu/4

morderca Cezara, Brutus, który zaczął teraz występować jako szermierz wolności i zagrożonej republiki. Horacy zaciągnął się do jego szeregów; jako wyższy oficer (tribunus) znalazł się ten mało wojowniczy młodzieniec w r. 42 pod Philippi, gdzie Octavianus i Antonius rozgromili szeregi obrońców wolności. Wróciwszy do Rzymu, znalazł się Horacy w ciężkiem położeniu. Wenuzja zaliczoną została do gmin, których grunta weteranom zwycięskiego wojska przypadły w udziale. Zajęciem po biurach niższych urzędników ratował się Horacy; ważniejszem było, że »śmiałe ubóstwo« natchnęło go do pisania wierszy. Zapewne tym środkiem chciał się wybić Horacy do rozgłosu, wyzwolić ze stanowiska podrzędnego pisarka na pisarza. Niebawem też nawiązał stosunki z Wergilim i poetą dramatycznym i epikiem, Warjusem Rufusem. Ci dwaj przedstawili go Mecenasowi w roku 38. Mecenas poznał się na zaletach nowego towarzysza niebawem, a w roku 33 ofiarował mu mająteczek w bliskości Tibur wśród gór sabińskich. Przez Mecenasa poznał też Horacy samego cesarza, a ten ocenił wartość i urok poety. Dawny szermierz za wolność przystał teraz w zamian zupełnie do nowego porządku i haseł Augusta. W stosunkach łatwych, w słońcu życzliwości potężnych, wśród pogody ducha, upłynęło Horacemu życie, pełne wrażeń, ubogie w zdarzenia i dramaty. Umarł on w r. 8 przed Chr., krótko po zgonie Mecenasa. Poznamy go dokładniej z jego utworów.
 Pierwsza epoka twórczości Horacjusza przypada na lata 41—30; jest to epoka satyr i jambów. Przełomy