Ta strona została przepisana.
Przez wieki jaśniał będę wciąż blaskiem świetlanem,
Dopokąd na Kapitol dziewica z kapłanem
Kroczyć będzie, milcząca, stopami cichemi.
10
»Tam nad bystrym Aufidem[1] zrodzon, syn tej ziemi,
»Gdzie spiekły Daun władał gromadą wieśniaków[2],
»Ubogi, wzbił się w górę i pierwszy z rodaków
»Pieśń italską wyśpiewał eolskiemi tony«.
Tak mówić o mnie będą. Znojem wysłużony
15
Bierz wawrzyn[3], Melpomeno, delficki, bierz w dłonie
I dumna z wychowanka, racz opleść mi skronie!
- ↑ W. 10. nad bystrym Aufidem... — tj. w Apulji, którą przepływa rzeka Aufidus.
- ↑ W. 11. spiekły Daun... — por. I 22, 13. gromadą wieśniaków — więc w zamierzchłej epoce, kiedy jeszcze nie znano miast w Italji.
- ↑ W. 15. bierz wawrzyn... — Rzymianie nagradzali zasługi wojenne wieńcami, których było kilka rodzajów corona civica, muralis, graminea, castrensis, navalis; najcenniejszą nagrodę stanowił wawrzynowy wieniec triumfatora (corona triumfalis) ze złotych listków. Ten to wieniec triumfalny przyznaje Horacy poecie, tem bardziej, że wawrzyn był poświęcony Apollinowi, opiekunowi poetów.
chowywano sprzęt pogrzebowy i spisy zmarłych; tu: bogini śmierci, śmierć.
