Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/150

 — O i ja to wiem wyśmienicie. Więc niech będzie tak: „Juljusz i Idalja naprzód się na balu poznali, potem rozmawiali, a jak się tylko pokochali, zaraz zaczęli być ogromnie nieprzyzwoici!“...
 — Tak jest lepiej, ale trzeba się namyślić, co oni nieprzyzwoitego mogą zrobić.
 — Niech... niech się, naprzykład, pocałują.
 — A czy tego będzie dosyć? Pan Stefan całuje mnie w głowę, a ciocię Anielkę w rękę — i to zawsze trzy razy.
 — A jeśli Juljan i Idalja pocałują się odrazu w usta?
 — Na balu? To byłoby dość nieprzyzwoite. Ale co dalej?
 — Jakto: co dalej?
 — Bo to wszystko stanowi co najwięcej trzy wiersze... niechby pięć — a powieść musi mieć przecie najmniej tom.
 — Prawda. Pomyślmy, co można dalej nieprzyzwoitego zrobić?
 Natchnienie, zawieszone pod sufitem, okazuje się tym razem zupełnie nieczułe na rozpaczliwe spojrzenia autorek i w pokoju trwa milczenie.
 — Można się potem uściskać... — mówi Marynia.
 Ale Irka potrząsa główką.
 — Nie! Gdy ludzie się całują, to przecie nie zakładają rąk w tył, tylko się zarazem i ściskają. To się robi zawsze za jedną drogą.
 — Tak — potwierdza Marynia. — Tu trzeba