Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Pisma zapomniane i niewydane.djvu/151

wymyślić coś takiego, co się robi po pocałowaniu się i po uściskaniu.
 Poczem zamyśla się głęboko, następnie podnosi oczy i odzywa się nieśmiało:
 — A gdyby zabrali do siebie cały tort, przygotowany dla wszystkich gości?
 — Fe! — odpowiada Irka — jak małe dzieci!... To byłoby łakomstwo, nie miłość.
 — Masz słuszność. Trzeba koniecznie, ażeby zrobili coś nieprzyzwoitego z miłości.
 — Ale co?
 Z piersi Maryni wydobywa się westchnienie.
 — To wcale niełatwo pisać powieść.
 — Powieściopisarze jednak sobie z tem radzą.
 Marynia wpada na nowy pomysł:
 — A gdyby zapytać pana Stefana? Jak on przychodzi, to ciocia, zanim do niego wyjdzie, zawsze poprawia włosy, więc byłby czas go spytać. Nie powiem mu, że piszemy powieść, tylko zapytam, co się robi z miłości, po pocałowaniu się i uściskaniu.
 Irka poczyna trzeć czoło:
 — W głowę zachodzę, co jeszcze potem można zrobić. Ale pan Stefan nie jest powieściopisarz, tylko poeta, a poeci może także nie wiedzą. Zresztą pewnoby się domyślił, że my coś majstrujemy... Ale czekaj! wiem!
 — Co? co?
 — Napiszmy tak: „Juljusz i Idalja naprzód się poznali i pokochali, potem zaczęli być nieprzyzwoici, a następnie on ją uwiódł.“