Strona:PL Helena Staś – Na ludzkim targu.pdf/135

—   131   —

dejrzewano go o bliższą znajomość z kobietą zachwianej w ich oczach opinji, co mogło mu szkodzić u nich — zamilczał.
 Zbyty później przez katolickiego zarządcę kilku lakonicznymi słowy, wyrzucał sobie swój postępek. — Przyznał, że cała ohyda samolubstwa wzięła nad nim górę.
 Jakżeż można było śnić odrodzenie ducha — starą drogą fałszu.
 To nic!...
 To tylko starych dróg wyboje, o które nowy wyzwoleniec nieraz potknąć się musi...
 Po raz też pierwszy od pamiętnego majowego obchodu, przypomniały mu się pamiętne słowa — siedzących obok niego poczciwców, — „Ciekawość gdzie prawda siedzi?”
 — Skryła się w ciemnym kąciku, żeby jej bogaty zły pan nie znalazł.”
 Tak istotnie! — bo i on także ukrył prawdę w milczenia kąciku.
 — O! — westchnął, może przyjdzie czas, gdy wydobędę jak z ciemnego kątka na światło dzienne!
 A tymczasem, choć oglądał już „jasność”, musiał się jeszcze ukrywać za starego fałszu cieniami.
 Mocą krzywdy, wyzwolony z niewoli starych ideałów, błąkał się jeszcze na ludzkim targu duch, przykuty kajdanami głodu.