Strona:PL H Mann Diana.djvu/182

mój synu. A choćby nawet miało zawieść, to mimo to było rzeczą bardzo pomysłową.
 Kardynał powrócił już do swoich starożytności. Jedno pytanie jeszcze go interesowało.
 — Taka udana gra, jakże się to właściwie nazywa? Może szantaż? Zdaje mi się, że tak, szantaż.
 I wziął do ręki lupę. Tamburini porwał się w uczciwem oburzeniu.
 — Odzyskać nieszczęśliwej wygnance jej dobra ziemskie to sprawa w zupełności godna świętego kościoła.
 — I dostać za to nagrodę.
 — To nie jest niemoralne.
 — Nie mówię przecież nic, drogi synu.
 Cucuru równie mało interesowała się marzeniami księżnej Assy. Vinon musiała uporządkować jej przybory do pisania i zredagować dla posła dalmackiego szczegółowe sprawozdanie o spotkaniu nocnem przy luku Bankierów.
 — Zawsze po francusku, moja Vinon. To język dyplomatyczny.
 — A gdybyśmy, mamo, nie pisały tak dobrze po francusku, to daliby za to jeszcze mniej.
 — Jeszcze mniej! Łotry! Ładny mi rząd, który płaci biednej, starej kobiecie za jej pracę takie głodowe wynagrodzenie. Mogłybyście haftować dla sklepów i zarobiłybyście tyleż.
 Zarzucono szybko robótkę ręczną na rozpoczęty list: Liljana weszła do pokoju.
 — Nie zadawajcie sobie trudu, — rzekła. — Wiedziałam odrazu, że będziecie się dzisiaj zajmowały znowu swojemi brudnemi zarobkami.
 — Brudne zarobki? Vinon, czy ona powiedziała brudne zarobki? Ale wydawanie pieniędzy, gdy się nie ma co