Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/739

 — Tak, Andrzeju, miałem udar mózgowy.
 — Czy to możliwe? Mój Boże! — zawołał i lękiem Sztolc. Ale następstw nie było?
 — Tak, tylko lewą nogą nie władam dobrze.
 — Ach, Ilja, Ilja, co się z tobą dzieje! Przecież ty osunąłeś się zupełnie. Cożeś robił przez ten cały czas? Piąty rok już mija, jakeśmy się widzieli.
 Obłomow westchnął.
 — Dlaczegożeś nie pojechał do Obłomówki? Dlaczego nie pisałeś?
 — Cóż mam ci opowiadać Andrzeju. Ty znasz mnie, nie pytaj o więcej — odpowiedział ze smutkiem Obłomow.
 — Zawsze w tem samem miejscu, w tem samem mieszkaniu? — pytał Sztolc, rozglądając się po pokoju.
 — Tak, zawsze tutaj. Teraz już nie zmienię mieszkania.
 — Jakto? Stanowczo nie?
 — Tak Andrzeju... stanowczo.
 Sztolc spojrzał na niego pilnie i zamyślił się. Począł chodzić po pokoju.
 — A cóż z Olgą Siergiejewną? Czy zdrowa? Czy pamięta...
 Obłomow nie dokończył.
 — Zdrowa i pamięta ciebie, jakbyście się wczoraj rozstali. Zaraz powiem ci, gdzie ona.
 — A dzieci?
 — I dzieci zdrowe... Ale powiedz Ilja, czy ty żartujesz, że zostaniesz w tem mieszkaniu? Ja przyjechałem właśnie po ciebie, ażeby cię zabrać ze sobą na wieś...
 — Nie, nie! — zniżywszy głos i spoglądając na drzwi mówił Obłomow, wzburzony widocznie. — Nie,