Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/459

 Ona znowu uśmiechnęła się lekko i twarz jej przybrała zwykły wyraz.
 Uśmiech Agafji Matwiejewny był tylko formą, która przykrywała nieświadomość, co w tym lub innym wypadku należałoby powiedzieć lub zrobić.
 — Nie mogę długo czekać na niego — rzekł Obłomow — może pani oświadczy mu, że z powodu różnych okoliczności ja teraz nie potrzebuję mieszkania, proszę przeto ażeby je odstąpił innemu lokatorowi, a ja ze swej strony także będę szukać kogoś.
 Agafja Matwiejewna tępo słuchała, mrugając powiekami.
 — Co zaś do kontraktu, proszę powiedzieć...
 — Ależ brata w domu niema — powtarzała to samo. Proszę się jutro pofatygować... jutro sobota... w urzędzie nie bywa.
 — Ja bardzo jestem zajęty... ani chwilki swobodnej nie mam — wymawiał się Obłomow... — Proszę mu tylko powiedzieć, że ponieważ zadatek pozostanie na waszą korzyść, a lokatora znajdę... to...
 — Brata niema... — mówiła głosem monotonnym. Nie przychodzi jeszcze...
 Wyjrzała na ulicę.
 — Tędy zawsze chodzi... przez okno widać, jak idzie... ale teraz niema...
 — Ja odchodzę — zauważył Obłomow.
 — A gdy brat przyjdzie, co mu powiedzieć... kiedy pan na mieszkanie już...
 Wstała z kanapy.
 — Proszę mu oświadczyć, że prosiłem — zaczął Obłomow — ponieważ okoliczności...
 — Możeby pan jutro się pofatygował i pomówił z bratem.