Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/383

szę odejść! Poco pan tutaj? Wiem, żem nie powinna płakać — po czem? Pan ma słuszność, tak, wszystko zdarzyć się może.
 — Co zrobić, aby tych łez nie było? — pytał, uklęknąwszy przed nią. Proszę mówić, proszę rozkazywać — wszystko zrobię.
 — Pan zrobiłeś wszystko, abym płakała, a zatrzymać łzy — nie w pańskiej mocy. Pan nie ma tej siły. Proszę mnie zostawić! — mówiła, wachlując się chusteczką.
 Ilja Iljicz spojrzał na nią i zdaje się wyczytał w niej przekleństwo.
 — Nieszczęsny list! — zawołał z wyrzutem.
 Olga otworzyła koszyk, wyjęła list i wręczyła mu.
 — Proszę go wziąć... zabrać ze sobą, ażebym długo jeszcze nie płakała, patrząc na niego.
 Milcząc schował list do kieszeni i siedział, głowę schyliwszy.
 — Odda przynajmniej pani sprawiedliwość moim zamiarom — rzekł cicho. — To dowodzi, jak drogiem dla mnie jest szczęście pani.
 — Tak, drogie — odrzekła, westchnąwszy. — Nie, Ilja Iljicz, pan widocznie zazdrościł mi mego cichego szczęścia i pośpieszył je zamącić.
 — Zamącić? Chyba pani nie czytała mego listu? Ja pani powtórzę...
 — Nie doczytałam, bo łzy zalały mi oczy. Ach, jam jeszcze głupia! Domyślałam się reszty. Proszę nie powtarzać, abym nie płakała znowu... — Znowu łzy popłynęły.
 — Czyż nie dlatego chcę panią opuścić, że jej szczęście widzę dopiero w innej niż ze mną przyszłości, że dla tego szczęścia sam siebie składam