Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/251

jeszcze dwadzieścia... A tu były miedziaki... Zachar! Zachar!
 Zachar jak zwykle zeskoczył z leżanki i wszedł do pokoju.
 — Tu leżały dwie grzywny na stole... wczoraj położyłem...
 — Cóż to, Ilja Iljicz, ciągle z temi grzywnami! Ja już panu wczoraj mówiłem, że tu żadnych dwóch grywien nie było...
 — Jakto nie było! Gdy kupowałeś pomarańcze — wydano ci resztę.
 — Pewnie dał pan komuś i zapomniał — odpowiedział Zachar, nawracając do drzwi.
 Sztolc się zaśmiał.
 — Ach, wy Obłomowcy! — rzekł. — Nie wiecie, ile macie pieniędzy w kieszeni!
 — A Andrzejowi Micheiczowi jakie pieniądze pan dawał? — przypominał Zachar.
 — Aha!... To Tarantjew wziął jeszcze dziesięć rubli — zwrócił się Obłomow do Sztolca — a ja zapomniałem.
 — Pocóż ty puszczasz takie bydlę do siebie? — zauważył Sztolc.
 — Dlaczego puszczać? — wtrącił się do rozmowy Zachar. — Przyjdzie, jak do swego mieszkania, albo do restauracji. Koszulę i kamizelkę pańską zabrał — i wspominaj o tem tylko, że były! Niedawno i frak chciał zabrać... „Pozwól spróbować“ — powiada. Żebyście wy, Andrzeju Iwanowiczu, trochę go przytrzymali...
 — Nie twoja rzecz, Zachar. Ruszaj do siebie! — ostro odezwał się Obłomow.
 — Daj mi arkusz listowego papieru... muszę napisać list — rzekł Sztolc.