Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/223

 — Co? Co? — groźnie przemówił Obłomow, podnosząc głowę.
 — Dlaczego pan nie wstaje? — miękkim głosem odezwał się Zachar.
 — Nie! Ty jak powiedziałeś? Co? Jak ty śmiesz tak przemawiać?
 — Jak?
 — Po grubjańsku!
 — Ależ to panu przez sen tak się wydało! Jak Boga kocham, przez sen!
 — Myślałeś, że śpię? Ja nie śpię, wszystko słyszę...
 Ledwie to wymówił, znowu zasnął.
 — Ha! — mówił Zachar w rozpaczy — biedna moja głowa! Poco leżysz, jak kłoda! Na ciebie przykro patrzeć. Spójrzcie dobrzy ludzie — tfu!
 — Proszę wstawać, wstawać! — nagle przemówił przestraszonym głosem. — Ilja Iljicz, proszę spojrzeć, co się koło pana dzieje!
 Obłomow szybko podniósł głowę, spojrzał dokoła i znowu, westchnąwszy głęboko, położył się.
 — Zostaw mnie w spokoju! — rzekł poważnie. Kazałem ci się zbudzić, a teraz zmieniam rozkaz — słyszysz! Sam się obudzę, kiedy zechcę.
 Czasem Zachar odejdzie, powiedziawszy tylko:
 — Zdychaj! Czort z tobą!
 Innym razem uprze się przy swojem. I teraz się uparł.
 — Proszę wstawać! Proszę wstawać! — krzyknął na całe gardło, uchwyciwszy Obłomowa obiema rękami za połę i za rękaw.
 Obłomow nagle i nieoczekiwanie skoczył na równe nogi i rzucił się na Zachara.