Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/081

ności wiódł ostrożnie, aż do kanapy obok stołu, na której oboje usiedli.
 — To bardzo ciekawe — wyrzekła.
 — Nigdy pani tego nie widziała?
 Właśnie Netowicz, mistrz tej ceremonji, z zakasanymi rękawami nachylił się nad wanienką, napełnioną wodą, i począł z niej wyjmować rulony papieru.
 Tuż za nim stojąca pani zawołała z przejęciem:
 — O, już wychodzi, wychodzi...
 Zrobił się ruch, wszyscy z pośpiechem pochylili głowy, starając się dojrzeć jednocześnie.
 — Nie miałam pojęcia, że to się tak odbywa — powiedziała Lilith i, aby lepiej widzieć, uniosła się nieco i całym ciężarem oparła o Adama, który, siedząc przy poręczy kanapy, nie miał możności odsunąć się.
 Na cienkim, mokrym papierze występowały już dokładne kontury sfotografowanych osób.
 Całe towarzystwo zdjęte było w ruchu, Adam stał przy Lilith, jej rozwinięta biała parasolka rzucała na jego uśmiechnioną twarz nikły cień swej rozsłonecznionej jasności, jego oczy, zmrużone w bla-