Strona:PL Garlikowska - Misteryum.djvu/027

rosną, ale tam już po nie nie pójdę, woda się sączy.
 Zręcznie i lekko, chwytając za gałęzie drzew, wspinała się ku górze, podał jej ręce i wciągnął na ścieżkę.
 Śmiała się, mając go zapewne za niedołęgę.
 I teraz on skakał z kamienia na kamień, aż dotarł do białej kępy kwiatów.
 — Ach i po co — zawołała — wszak już mam.
 — Ale te odemnie — zauważył wesoło, wspinając się zwinnie ku górze po obmurszałych oślizgłych kamieniach.
 — Tylko uważnie — prosiła.
 Usiadła wśród zieleni na dużym złomie, położył jej kwiaty na kolana.
 Chwilę przesuwała je pomiędzy palcami, bawiąc się, jak perłami.
 Adam patrzył na nią z tym szczególniejszym niepokojem, który coraz częściej doń przychodził w jej obecności.
 Milczeli oboje, po chwili spytał przyciszonym głosem:
 — O czem pani myśli?
 Jakby nie słysząc pytania, przesuwała