naszego Kazimiérza I: lecz nie popiéra tego historycznie, przestaje tylko na zaznaczeniu daty zaślubin (według Nestora) d. 16 listopada 1102 r.
W nawiasie dopełniamy słów parę według kroniki Bielskiego u którego pod tą datą czytamy: „Brat jego Zbigniew zajrząc mu państwa, umyślił wtenczas uciekłszy się do Borzywoja czeskiego króla, gdy wesele było w Rusi, posieść królestwo polskie pod nim. Do tego Borzywoj król czeski i morawskie książę Świętopełk, obiecowali pomagać mu cokolwiek....“
Postać znajoma w heraldyce naszéj. Żelisław traci rękę, Bolesław złotą go nagradza. Zaznacza jednak przypiśnik Niesieckiego „to zdarzenie herbu nie płodzi...“ o jego komesostwie mówi Maciejowski w Pam. T. I, str. 144.
Nie wszystkie rozdziały w kronice naszéj, konsekwentnie się usprawiedliwiają. Rzuca tu światło, jakby dopełniające orzeczenie Naruszewicza: „Wszakże Bolesław nie łatwo rzecz mając przetém na Pomorzu, teraz od Kołobrzega ruszył się do Moraw, dla poprawy niezupełnie odniesionego zwycięztwa przez Żelsława.“ Wychodziłoby to zkadinąd na zarzut czyniony kronikarzom naszym przez Czackiego, iż „Polak zawsze musiał zwyciężać.“ A wejrzyjmy do kronikarzy czeskich: jakże to bywa odwrotnie.
Tém mniéj spodziewać się możemy, po naszym klerykalnym opowiadaczu, jak to już miało miejsce, w ważniejszéj kwestyi zaczepionéj wyżéj, o winach biskupa; spowiedzi otwartéj, co? gdzie? i w jak niedozwalający zwłoki sposób? powodowało przybycie delegata z Rzymu. Zapewne też to nie były żadne, tak dalece koleżeńskie odwiedziny; w tém już otwartym jest Gallus, iż rygorystę owego przybywającego z papiezkiém pełnomocnictwem, ani żadne wstawien-
