Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/386

wieczór oddania się? Nie byłyż to te same słowa? Patrzył na jej usta.
 — Powtórz?
 — Co?
 — To coś powiedziała.
 — Czemu?
 — Jest to słowo tak słodkie, kiedy je ty wypowiadasz... Nie zdołasz pojąć... Powtórz.
 Uśmiechnęła się, nieświadoma, trochę zmięszana osobliwym wzrokiem kochanka, prawie zalękniona.
 — Dobrze... podoba mi się!
 — A ja?
 — Jak?
 — A ja... tobie?...
 Zakłopotana patrzyła na kochanka, co tulił się konwulsyjnie do jej nóg, w oczekiwaniu słowa, które chciał jej wydrzeć.
 — A ja?
 — Ach! ty... podobasz mi się.
 — Tak, tak... Powtórz. Jeszcze!
 Ona zgodziła się, nieświadoma. On doznawał nieokreślonej męczarni i rozkoszy.
 — Czemu zamykasz oczy? — zapytała, bez podejrzenia, tylko chcąc, żeby jej wreszcie wyraził swoje uczucie.
 — Bo umieram.
 Złożył głowę na jej kolanach i trwał kilka minut w tym ruchu, milczący, mroczny. Ona pieściła łagodnie jego włosy, skronie, czoło, gdzie, pod pieszczotą, żyła bezwstydna myśl. W około nich pokój zanurzał się powoli, powoli w mroku; rozchodziła się zmięszana woń kwiatów i napoju; kształty zlewały się w harmonijną i bogatą, nierzeczywistą całość.