Strona:PL Gabryel d’Annunzio - Rozkosz.djvu/211

nic; nie patrzyła nań; zawołała głosem nieco zmieszanym.
 — Delfina!
 Córka nie odpowiedziała, gdyż zapędziła się może pomiędzy drzewa na końcu ścieżki.
 — Delfina! — powtórzyła silniej, z rodzajem przestrachu.
 W czasie oczekiwania, po krzyku, słychać było śpiew dwu wód pośród milczenia, które zdawało się urastać.
 — Delfina!
 Szmer doleciał z pośród gąszczów, jakby przebiegła sarna i z gęstwiny wawrzynów wypadła zwinnie dziewczynka, niosąc w rękach kapelusz pełny małych czerwonych owoców, które zerwała z morskiej wiśni. Znużenie i bieg zarumieniły ją; wiele cierni tkwiło w wełnie jej sukienki, i kilka liści zatrzymało się w jej rozburzonych włosach.
 — Mamusiu, chodź, chodź ze mną!
 Chciała pociągnąć matkę ze sobą, żeby zerwać resztę owoców.
 — Tam w dole jest ich cały las; tyle, tyle, tyle. Chodź ze mną mamusiu; chodź!
 — Nie, kochanie; proszę cię. Jest późno.
 — Chodź!
 — Ależ późno.
 — Chodź! Chodź!
 Wreszcie Donna Marya ustąpiła jej naleganiom i dała się prowadzić za rękę.
 — Jest droga do lasu wiśni morskich, i nie trzeba iść przez gąszcz — rzekł Andrzej.
 — Czyś słyszała, Delfino? Jest lepsza droga.
 — Nie, mamusiu. Chodź ze mną!