Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/52

chaty — tu — na scenie uznawała za zupełnie naturalne, co córka jej miała przed oczyma.
 Była w tem nieporównana konsekwencya większości kobiet, śmiesznych w swych odruchach źle pojętej ostrożności macierzyńskiej.
 Akt pierwszy skończył się szybko i kurtyna zapadła z szumem i łoskotem. Nikt nie porwał się do brawa. Nuda spadała zwolna z jasnego sufitu i chwytała za kark garstkę zbłąkanych widzów, którzy, przyjrzawszy się sobie i oceniwszy wzajemnie, siedzieli, kurcząc się, garbiąc i kwaśniejąc, jak rydze octem nalane.
 — Nagle — poza Pitą i Tuśką zrobiło się gwarniej i weselej.
 Jakieś towarzystwo, złożone z kilku osób, siadło poza niemi roześmiane i rozszeptane.
 Szeleściały jedwabne podszewki, dzwoniły breloki.
 Wionęła trèfle incarnat, violettes de Niva — rozpyliła się welutina Raya, nieśmiertelna welutina!...
 Tuśka i Pita poruszały nozdrzami.
 Znalazły się w atmosferze pewnej światowej elegancyi, uzewnętrzniającej się niemal w każdej sferze kobiet w jednakowy sposób.
 Towarzystwo to składało się z trzech kobiet i jednego mężczyzny.
 Przez chwilę wszyscy siedzieli we względnym spokoju, lecz szybko szepty się rozpoczęły.
 — Nie wszyscy przyszli — szeptała któraś z kobiet.
 Mężczyzna roześmiał się półgłosem.
 — A mówiłem... nie jedźcie.
 — Pewnie — odparła inna kobieta — tobie dobrze, masz całą gażę — i jesteś sam.
 — Ja ci kazałem zostać matką?
 — Ach! jaki pan jesteś trywialny.
 — Nie — no... to doskonale. Wyjeżdżasz ze swemi dziećmi na każdym kroku.
 — Mój kochany — daj mi spokój.
 Nastąpiło znów chwilowe milczenie.