Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/341

 Tuśce ogromnie przykro, że Porzycki mówi do niej tak ostro, nie wnikając subtelniej, jakie straszne i skomplikowane musiało w niej zadrgać uczucie wobec tego, że trup ocalił ją jeszcze od kroku, poza którym już nie mogłaby mówić: »Zresztą nic się złego nie stało«.
 Rzecz nawet dziwna. Porzycki zdaje się być teraz jakiś zły i zirytowany.
 Dochodzą wreszcie przez karkołomne i brudne Kasprusie do miasta.
 — Idziemy na kolacyę? — pyta komik.
 — Naturalnie — odpowiada Porzycki — trzeba się rozerwać po takiej miłej niespodziance.
 Tuśkę poraz pierwszy niemile pociąga ta kolacya. Coś się z nią dzieje dziwnego. Chciałaby się przytulić do Porzyckiego, ukryć się przed tem wrażeniem i pozostać tak w spokoju i ciszy.
 Sznapsia dostrzega, że suknia Tuśki ma także kilka rdzawych plam u dołu falbany.
 — Ach! i pani także! — mówi z odrazą.
 Tuśka wzdryga się cała.
 — Muszę jechać do domu, przebrać się. Nie chcę tak pozostać ani na chwilę. Pójdź, Pito.
 — Ale wrócicie.
 — Nie wiem...
 Porzycki odwraca się szybko:
 — Jakto nie wiem? — Właśnie trzeba wrócić i przebyć pomiędzy ludźmi dzisiejszy wieczór.
 Spotyka wzrok Tuśki i coś w nim przecież dostrzega z nurtujących ją myśli.
 — Tak... tak... rozerwiemy panią — dodaje łagodniej — potem odwiozę i przebędziemy razem do rana na rozmowie. Ja czuwać będę, aby się pani nie bała...
 Jak słodką pieszczotą, tak głos ten owiewa ją całą.
 — Przyjedzie pani? — pyta Sznapsia.
 — Przyjadę.
 Ale zaraz tą samą dorożką.
 — Jeszcze wcześnie.