Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/319

niemi z zachwytem. Nawet kobiety przestają być zazdrosne. Pita rozbija najzjadliwsze i wstawia się za matką.
 — Śliczne!... — słychać szmer dokoła.
 Porzycki idzie obok i chłonie w siebie ten szmer.
 I on jest tak podbity tryumfalną pięknością Tuśki i Pity, że zapomina o swej aktorskiej pysze i cieszy się, że Tuśka podbija wszystkich.
 Z zadowoleniem rzuca wzrok dumny na grupę kolegów i koleżanek, zbitych w kącie sali.
 Wzrok ten zdaje się mówić:
 — Aha!... a to moje!... a wy co?...
 Z kąta odpowiadają mu spojrzenia:
 — No... no... wcale... wcale... winszujemy!
 Orkiestra gra polkę.
 W epileptycznych skokach zaczynają się trząść pary. Ku Tuśce zmierzają żądni zbliżenia się do jej atłasowego biustu mężczyzni.
 — Pan ten... Pan ów...
 Pochylają się głowy, przystrzyżone na lato, ale ona odmawia:
 — Nie tańczę polki.
 Ma ten wyborny smak, że będzie śmieszna, rosła i pełna, skoro się zacznie trząść w podrygach i skokach.
 Porzycki siada przy niej z miną plantatora, biorącego w posiadanie plantacye trzciny cukrowej.
 — Ja z panią tańczę...
 — Jakto? wszystko?...
 — Tak!
 — Ależ to niepodobna.
 Porzycki się śmieje.
 — Otóż podobna. Pani to dla mnie zrobi?
 Markowska wzrusza ramionami:
 — Sensu niema. To może panią skompromitować.
 Porzycki wzrusza ramionami.
 — Pani Tuśka jest wyższa nad takie rzeczy — mówi — prawda?
 »Wyższa« kobieta jest bardzo zakłopotana.
 — Zapewne.