Strona:PL Gabriela Zapolska - Sezonowa miłość.djvu/227

 W pierwszej chwili Tuśka nie dostrzega nic, prócz jakichś sprzętów, ciemniejących po kątach. Powoli oczy jej przyzwyczajają się do tego cienia. Widzi już sosrąb i wyrzynane belki. Czarne wgłębienia gwiazd znaczą się na brunatnem tle drzewa. U nóg Tuśki wala się prześliczny czerpak.
 Bibulane, czerwone róże pokryły rzeźby ścienne. Tu i owdzie mech zakwita wśród szczelin.
 Pachnie tu jaskinią ludzi pierwotnych, rozwłóczy się zwierzęcość i zarazem jakaś piękna prostota dusz, gnających ku łączeniu linij, w zajrzane w gwiaździste noce błyszczących widm kształty, lub pochwytanych na futra serdaków płateczki śniegowe, przywiane od wichrów, od hal.
 A może wzorami im są te cudowne kwiaty, które mróz po szybach w księżycowe noce tchnieniem swojem rzeźbi?
 A może...
 Gaździna dojrzała Tuśkę i zwróciła się ku niej:
 — Cego fcom?
 Tuśka na razie nie odpowiadała.
 Błądziła po tej chałupie, gdzie dokonywały się także życia ludzkie, gdzie cały odrębny jakiś świat zbił się w miazgę faktów i stamtąd objawami uzewnętrzniał się i wypowiadał swój rozwój innym takim światom.
 Pod ścianą łóżka narzucono trochę betów, trochę słomy. Kołyska na sznurach, dawno nieużywana, pusta, wyschła...
 I te czerwone róże dziwne, wykwitłe pożogą, wśród ścian zczerniałych.
 Pod niemi, na jednem z łóżek, zwalony w bety Józek Obidowski śpi z twarzą do góry podaną.
 Ukośne światło z okna pada na jego usta purpurowe, kalinne policzki, czarne łuki brwi na białem, niespalonem czole.
 Róże nad nim kwitną.
 Róże na tle ciemnej ściany.