Strona:PL Gabriela Zapolska - Menażerya ludzka.djvu/064

 Lecz nagle drzwi się otwierają i dwie postacie kobiece ukazują się w progu.
 — Co się to dzieje? — pyta pani domu, chuda, płaska blondynka — nosząca na schylonych ramionach fałdziste szaty wdowie.
 — C’est atroce! — odzywa się druga, odpinająca żwawo guziki zniszczonego płaszczyka.
 — Panie Wentzel, jak pan możesz pozwolić na coś podobnego?!
 Pan Wentzel powstał już z krzesła i w milczeniu układa książki i zeszyty. Czuje, że wszystko, co powie na swoje usprawiedliwienie, na nic się nie przyda.
 W przekonaniu matki — „dzieci“ są trochę rozpuszczone... ale ostatecznie można na nich lekarstwo znaleźć i do posłuszeństwa doprowadzić.
 Wprawdzie ona sama nigdy dokazać tej sztuki nie mogła, ale... przecież... pan Wentzel jest mężczyzną! Powinien umieć nakazać szacunek dla swoich słów i osoby.