Strona:PL Gabriela Zapolska - Żabusia. Dziewiczy wieczór.djvu/047

 Maniewiczowa. I wierzysz, że on to zrobi?

 Żabusia. Wierzę. Najprzód dał słowo honoru a ja słowu honoru mężczyzny wierzę a potem nie masz pojęcia do jakiego stopnia ogłupienia ja go doprowadziłam... Taki rozumny człowiek... bo on jest bardzo rozumny.

 Maniewiczowa. Chciałabym go kiedy zobaczyć.

 Żabusia. Wiesz... jak by ci go opisać... on jest tak zupełnie w rodzaju ot... Maryi. Poważny, niby taki uczciwy, mądry... Często zupełnie tak samo mówi jak ona... albo jak ona się odezwie... to jakbym jego słyszała...

 Maniewiczowa. Jakże więc taki sensat mógł się zakochać w takiej jak ty kobiecie...

 Żabusia. Właśnie... tu cała sztuka. Jak go zobaczyłam po raz pierwszy w Botanicznym ogrodzie na ławce, zamyślonego, z papierosem przylepionym do ust, mówię sobie phi! projekt na samobójcę...

 Maniewiczowa (ciągnąc). A że masz dobre serce.

 Żabusia. A że mam dobre serce...

 Maniewiczowa. Dotąd kręciłaś się koło niego z Nabuchodonozorem, aż wydarłaś tę ofiarę szponom śmierci...